احتمال خودکشی در خودآسیب رسانی مستقیم و غیر مستقیم
اقدام خودکشی در نوجوانانی که رفتارهای خودآسیب رسانی مستقیم مانند خودجرحی دارند بسیاز زیاد است یافته های پژوهش های طولی از نقش قوی خودجرحی در پیش بینی اقدام خودکشی حمایت می کنند(آسارنو و همکاران،۲۰۱۱). احتمال خودکشی با افزایش فراوانی رفتارهای پرخطر و سوء مصرف مواد افزایش مییابد همچنین در جوانان با خود آسیب رسانی غیر مستقیم نیز احتمال خودکشی بیشتر از جوانانی است که سبک زندگی سالم تری دارند (انجین، چوهادر،آزترک،۲۰۱۲). در رفتارهای مرتبط با طبقه خودآسیب رسانی غیر مستقیم مانند خطرجویی ممکن است انگیزه آشکار نوجوان اقدام خودکشی نباشد، اما یکی از علل مرگ نوجوانان رفتارهای خطرجویی است. در مطالعهای بر روی ۱۳۳ پرونده از نوجوانانی که در فاصله سال های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰ بر اثر رفتارهای خطرجویانه جان خود را در کشور استرالیا از دست داده بودند سه زیرگروه شناسایی شدند که عبارت بودند از: الف) گروه دارای مشکلات پایدار در حوزههای مختلف زندگی اعم از سلامت روانی، تحصیل و خانواده ب)گروهی که در زمان رفتارخطرجویی، تجربه ناخوشایند مهمی مانند قطع رابطه با دوستان و مرگ یکی از اعضای خانوده را پشت سر میگذاشتند و ج) گروهی که با هدف تجربه کردن یک کار جدید رفتارخطرجویی انجام داده بودند(سانکی،لورنس،۲۰۰۵).
برخی از انواع خطرجویی مانند خطرجویی جنسی با اقدام خودکشی رابطه دارد. سابقه اقدام خودکشی در نوجوانانی که از کاندوم در رابطه جنسی استفاده نمی کنند دوبرابر بیشتر از سایر نوجوانان است (هوک،هدلی،لسکانو،پاگاچ، برون، ۲۰۰۷). این یافتهها پژوهشگران را برانگیخته است تا رفتارهای پرخطر جنسی را به عنوان نشانه ای از یک نوع خودجرحی منفعلانه[۱] در نظر بگیرند (هوک،هدلی،لسکانو،پاگاچ، برون، ۲۰۰۷). همچنین برخی از علل خطر جویی نوجوانان مانند حس جویی حتی بیشتر از افسردگی، اقدام خودکشی را در نوجوانان پیش بینی میکند(اورتین، لیک، کلاینمن، گولد، ۲۰۱۲).
به نظر می رسد هر چه فراونی و شدت خود جرحی بیشتر می شود احتمال خودکشی افزایش مییابد. برای مثال در یک مطالعه بر روی سه گروه از نوجوانان بستری در بخش روانپزشکی مشخص شد تفاوتی از حیث احتمال خودکشی بین خودجرحی کنندگان خفیف(۱ یا ۲ بار)و گروه بدون سابقه خودجرحی وجود ندارد ؛ولی تفاوت معناداری بین گروه خودجرحیکنندگان شدید (بیش از ۳ بار) با گروه بدون خودجرحی و همین طور بین گروه با خودجرحی خفیف و شدید از لحاظ خرده مقیاسهای ناامیدی، افکار خودکشی و نمره کلی احتمال خودکشی وجود نداشت (سوئنسن، اسپریتو، دایل،کیتلر،هانت ۲۰۰۸). با این حال یافته های ناهمگونی درباره عوامل مرتبط با اقدام خودکشی در این گروه از نوجوانان وجود دارد. برای مثال اغلب محققان علت بالا بودن نرخ اقدام خودکشی در افراد خودآسیب رسان را بالا بودن سطح تکانشوری می دانند، اما نتایج یک پژوهش طولی گزارش کرده است که برعکس نوجوانان خودجرحی کننده ای که تکانشوری آنها از بقیه کمتر است و از خودجرحی برای تنظیم درونی هیجان های شان استفاده می کنند در معرض خطر بالاتری برای اقدام خودکشی هستند (کلونسکی، ۲۰۰۷).
یافته ها در بزرگسالان نیز از ارتباط بین انجام رفتارهای پرخطر و افزایش احتمال خودکشی حمایت میکند. در یک مطالعه ملی در کشور فرانسه که از مصاحبههای تلفنی استفاده شده بود و گروه نمونه شامل ۲۷ هزار نفر از جمعیت ۱۵ تا ۸۵ سال کشور آمریکا مشخص شد انجام رفتارهای پرخطر جنسی مانند روابط جنسی کنترل نشده، سوء مصرف مواد، شروع زودهنگام رابطه جنسی، سیگار کشیدن و مصرف الکل با بیشتر بودن افکار خودکشی و سابقه اقدام خودکشی رابطه دارند (هاسکی، گینگارد، بک، میشل،۲۰۱۳). شواهد پژوهشی یکی از علل بیشتر بودن نرخ اقدام خودکشی را در افراد مبتلا به اختلال های خوردن، مبادرت به رفتارهای خودآسیب رسانی مانند رژیم گرفتن، استفاده از ملینها، تخلیه زوری مواد غذایی میدانند و این نوع رفتارها عامل متصل کننده اختلال های خوردن به ویژه از نوع پرخوری-تخلیه با رفتار خودکشی است (میوهلکامپ و همکاران،۲۰۱۱).
عدهای از پژوهشگران تلاش کردهاند برای تببین رابطه اقدام خودکشی و خودجرحی از نقش ادراک درد استفاده کنند.نتایج پژوهشی درباره ادارک درد در افراد با خود آسیب رسانی مستقیم و غیر مستقیم نشان داده است که در هر دو گروه تحمل درد و آستانه درد به یک اندازه و بیشتر از گروه کنترل است، براساس این یافته، محققین این پژوهش با استناد به نظریه بین فردی خودکشی جوینر (۲۰۰۵) نتیجه گیری کرده اند که در هر دو گروهی که خود آسیب رسانی انجام می دهند به تدریج جرات تحمل درد بیشتر و جرات مواجهه با مرگ بیشتر می شود و احتمال خودکشی هر دو به یک میزان است (جرمین،هولی، ۲۰۱۳). نتایج این پژوهش ها نشان می دهد هر دو گروه با خود آسیب رسانی مستقیم و غیر مستقیم به نحوی در معرض خطر بالای اقدام خودکشی نسبت به نوجوانان جمعیت عادی هستند اما رابطه خودآسیب رسانی مستقیم با اقدام خودکشی به نظر قوی تر و شدیدتر از گروه غیرمستقیم است.
[۱] Passive self harm