نقش گابا در صرع
نقش گابا در صرع و تولید صرع چیست؟ بسیاری از منابع تحقیقی کلینیکی و آزمایشگاهی که از نقش گابا در سازوکار و درمان صرع حمایتی بسیار قوی دارند حاکی از آنند که:
ناهنجاریهای عملکردی سیستم گابائرژیک در مدلهای حیوانی صرع ژنتیکی و اکتسابی، قابل مشاهده است.
کاهش بازداری وابسته به گابا، فعالیت گلوتامات دیکربوکسیلات[۱]، لازم برای گابا و جایگاه بنزودیازپین[۲]، گابا در جریان مایع مغزی-نخاعی و بافت مغز و گابای آشکارسازی شده در حین مطالعات میکرودیالیز[۳] که همگی در مطالعات بافت مغزی انسان گزارش شده است.
آگونیستهای گابا تشنجها را فرو می نشانند و آنتاگونیستهای گابا تولید تشنج می کنند.
داروهایی که سنتز گابا را بازداری می کنند موجب تشنج می شوند.
بنزودیازپینها[۴] و باربیتوراتها[۵] که اثر ضد تشنجی دارند با افزایش میانجیگری بازدارندگی گابا[۶] کار می کنند.
داروهایی که گابای سیناپسی را افزایش می دهند با باز داری سوخت (فروساخت)[۷] (مثل ویگاباترین[۸]) یا افزایش مضاعف[۹] میزان گابا (مثل تیاگابین[۱۰]) تاثیر ضد تشنجی دارند (تریمن[۱۱]، ۲۰۰۱).
جنبه های عصب روانشناختی صرع
شناخت، توانایی نگه داشتن[۱۲]، پردازش و پاسخدهی[۱۳] به اطلاعات وابسته به بسیاری از عوامل جسمی و ذهنی تعریف میشود. شناخت شامل توانایی حل مسئله، برقراری ارتباط، بیاد سپاری[۱۴]، و توجه متمرکز[۱۵] است. تاثیرات صرع بر روی عملکردهای شناختی دهه هاست که مورد توجه و علاقه پژوهشگران است، و ادبیات تحقیقی متذکر می شوند که بیماران صرعی با احتمال خطر بالایی در معرض آسیبهای شناختی[۱۶] قرار دارند. مطالعات عوامل احتمال خطر آسیبهای شناختی را در بیماران صرعی مشخص کردهاند. اشتراس وهمکاران کانون صرع و سن اولین حمله تشنجی را بهترین نشانگر افت هوش بیان میکنند. سیدنبرگ و همکاران مدعی هستند که طول دوره صرع پیش بینی کننده بهتری برای افت عملکرد است. وانگ و دیگران بسامد تشنجها را پیش بینی کننده اولیه در عملکرد حافظه و زبان می دانند. این نتایج متفاوت می تواند بر اثر گوناگونی در اندازه گیری برون دادها و موضوع مورد بررسی باشد. سبب شناسی، نوع صرع، بسامد صرع، کانون تشنج، طول مدت حمله و صرع، سن اولین حمله صرعی و داروهای ضد صرع مورد استفاده در افت عملکرد شناختی دخیل هستند.
بسیاری از مطالعات اشاره دارند که بین صرع و مشکلات شناختی در بیماران با صرع کانونی رابطه زیادی وجود دارد. صرع لوب تمپورال(TLE) یکی از شایعترین سندروم های صرعی است. هلماشتدر و همکاران دریافتند که در یک دوره زمانی مشخص، ۵۰% بیماران مورد مداوا قرار گرفته با داروها با صرع لوب تمپورال افت قابل ملاحظهای در عملکرد حافظه داشتند. در عین حال در عملکردهای غیر حافظهای تغییر قابل ملاحظه نشان ندادند. بیماران با صرع لوب فرونتال کاهش محسوسی در گستره توجه و سرعت روانی-حرکتی داشته اما بیماران با صرع لوب تمپورال آسیب در حافظه داشتهاند. طبیعت و شدت آسیب شناختی تنها با آسیب مغزی در ارتباط نیست بلکه ویژگیهای شخصیتی، اختلالات روانپزشکی و سطح انتطار و توقع بیمار نیز باید در نطر گرفته شود. بنابراین بیشتر بیماران صرعی با بیش از یک اختلال در حیطه های شناختی درگیرند حیطه هایی مانند: حافظه، زبان، سرعت روانی-حرکتی، کلامی، حافطه رویدادی و عملکردهای اجرایی. در این بین حافطه و توجه عمده ترین افت عملکرد را دارند (چانگ[۱۷] و همکاران، ۲۰۱۴).
[۱]. glutamate decarboxylase
[۲]. benzodiazepine
[۳]. microdialysis
[۴]. Benzodiazepines
[۵]. barbiturates
[۶]. GABA-mediated inhibition
[۷]. Catabolism
[۸]. vigabatrin
[۹]. reuptake
[۱۰]. Tiagabine
[۱۱]. Treiman
[۱۲]. retain
[۱۳]. respond
[۱۴]. memorize
[۱۵]. Focus attention
[۱۶]. Cognitive impairment
[۱۷]. Chung YT